Know Your Value
“I came, teacher, because I feel so insignificant that I don’t feel like doing anything. They tell me I’m worthless, that I’m not doing anything right, that I’m clumsy and stupid.
How can I improve? What can I do to make them appreciate more?’ The teacher, without looking at him, said: ‘I’m so sorry, my boy.
I can’t help you because I have to solve a problem of my own first. Then maybe…’ and after a pause he continued: ‘if you want to help me, I can quickly solve my problem and then I can help you’. ‘uh… you’re welcome, master’ the young man said hesitantly, feeling once again belittled and his needs displaced.
‘Fine’ continued the teacher. He took out a ring which he wore on his left hand and gave it to the boy, saying: ‘take the horse that is out there and run to the market.
I need to sell this ring to pay off a debt. You need to get as much money as you can for it.
And by no means accept less than a gold trinket. Go and bring the golden fleur as fast as you can.’
The young man took the ring and left. As soon as he arrived at the market he began to offer the ring to the merchants who looked at it with some interest until the young man said what he wanted for it. When the boy said ‘a golden trinket’ they all laughed.
After trying to sell the jewel to anyone he met on his way to the market – and there would surely be over 100 people – he admitted failure,
he mounted the horse and turned back. How he wishes the young man had a gold coin to give to the teacher and save him from his trouble.
Thus he too would get the teacher’s advice and help. ‘Master’ he said, ‘I’m sorry. It’s impossible for me to make it.
Maybe I could get two or three silvers, but I don’t think I can make anyone laugh at the true value of the ring.’
‘What you have said is very important, my young friend,’ replied the teacher.
We must first find out the true value of the ring.
Get back on the horse and go to the jeweler. Who else would know better? Tell him you want to sell it and ask how much he can get.
But don’t sell it to him no matter what he offers you. He came back with the ring.’ The young man mounted and rode away again.
The jeweler examined the ring by candlelight, looked at it with the lens, weighed it, and then said to the child:
‘Tell the master, my boy, that if he wants to sell it at once, I cannot give him more than fifty-eight gold florins for his ring.’
‘Fifty eight gold?’ Called the child. ‘Yes,’ replied the jeweller. The young man ran excitedly to the teacher’s house to tell him everything.
‘Sit’ the teacher told him after hearing him. You are like this ring. A precious and unique piece of jewelry.
And as such, you need to be valued by a true expert. Why in your life do you turn here and there asking everyone to appreciate your true worth?
And with these words, he again put the ring on the little finger of his left hand.”
«Ήρθα δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός.
Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;’ Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε:’Πόσο λυπάμαι αγόρι μου.
Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά ίσως…’ και ύστερα από μια παύση συνέχισε: ‘ αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω’. ‘ε… μετά χαράς, δάσκαλε’ είπε διστακτικά ο νεαρός, νιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν γι’ άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του.
‘Ωραία’ συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε ένα δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας: ‘πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά.
Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς γι’ αυτό.
Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.’
Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό.Όταν το παιδί έλεγε ‘ένα χρυσό φλουρί’ όλοι γελούσαν.
Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στον δρόμο του στην αγορά -και σίγουρα θα ήταν πάνω από 100 άτομα-, παραδέχτηκε την αποτυχία του,
καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω. Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλιτώσει από το πρόβλημά του.
Έτσι θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου. ‘Δάσκαλε’ είπε, ‘λυπάμαι. Είναι αδύνατον να τα καταφέρω.
Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.’
‘Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε’ απάντησε ο δάσκαλος. ‘Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού.
Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησε πόσα μπορεί να πιάσει.
Όμως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.’ Ο νεαρός καβάλησε και έφυγε πάλι.
Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με τον φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί:
‘Πες στο δάσκαλο αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.’
‘Πενήντα οχτώ χρυσά;’ Φώναξε το παιδί.’Ναι’ απάντησε ο κοσμηματοπώλης. Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα.
‘Κάθισε’ του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. ‘είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. Ένα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα.
Και σαν τέτοιο, πρέπει να σε εκτιμήσει ένας αληθινά ειδικός. Γιατί στην ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;
‘Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού του χεριού.»
